szarą papugę. - Mungo Park. - Mungo Park? Jak ten odkrywca? - Tak. Któregoś dnia wleciał do kuchni. Wyglądał na zagłodzonego. Kucharka chciała zrobić z niego pasztet, ale się nie zgodziłam. - Od dawna nas obserwuje? - „Och, Sinclairze, jak cudownie" - zaskrzeczał ptak. - O, nie! - krzyknęła Victoria i ukryła twarz na szerokiej piersi męża. Sinclair parsknął śmiechem. - To nie jest zabawne - oświadczyła, naciągając kołdrę na głowę. - Owszem, jest. - Objął ją i zaśmiał się jeszcze głośniej. - „Och, Sinclairze, jak cudownie". - Jak długo żyją papugi? - zainteresował się Sin. - Jeszcze pięć minut. - Powtórzyłaś te słowa kilka razy, więc nie możesz winić Mungo Parka, że dobrze je zapamiętał. - Mama była wstrząśnięta, kiedy nauczyłam go mówić: „Do diabła". Teraz dostanie apopleksji. - Twoi rodzice też to robili, co najmniej parę razy. - Tak, ale wątpię, czy im się podobało. - A tobie? - „Och, pocałuj mnie, Sinclairze". Na myśl o papudze siedzącej im nad głowami Victoria pohamowała entuzjazm i szepnęła mężowi do ucha: - Nie wyobrażałam sobie, że może być tak dobrze. Sin delikatnie odgarnął kosmyk z twarzy żony i przez dłuższą chwilę patrzył jej w oczy. - Dziękuję - powiedział cicho. W tym momencie rozległo się pukanie, na które Henrietta i Grosvenor zareagowali donośnym ujadaniem. Sinclair wstał z łóżka, owinął się kocem i podszedł do drzwi, omijając koty i psy. Victoria podciągnęła kołdrę pod szyję i obserwowała męża rozmawiającego z Romanem. Zamierzała mu pomóc, czy tego chciał, czy nie. Wiedziała, że dopóki nie rozwiąże sprawy morderstwa, nikomu nie zaufa, nawet jej. Poza tym pragnęła mieć go tylko dla siebie, tak jak ostatniej nocy, kiedy na chwilę zapomniał o całym świecie. 11 - Lucienie, masz trochę czasu? Lord Kilcairn podniósł wzrok znad stołu bilardowego. - Ałexandra wyszła z kuzynką Rose na zakupy. - Chciałam porozmawiać z tobą. - Więc bierz kij. Nie potrzebowała innego zaproszenia. Ruszyła do stojaka.